Docieram na dworzec zdecydowanie za wcześnie. O dziwo tramwaj się nie spóźnił, ja nie spóźniłam się na tramwaj, a na dworcu siedziało jedynie kilka osób czekających spokojnie na swój pociąg. Zachodzące słońce wkrada się przez wielkie szyby, i oślepia wszystkich, którzy próbują sprawdzić pociągi na wielkiej tablicy informacyjnej.
Ten widok napawa lekkim niepokojem. Zwykle w tym miejscu odbywa się batalia o każdą sekundę, która oddziela człowieka od odjazdu pociągu a kolejki do biletomatów muszą zakręcać tworząc fale, by nie zablokować ruchu.

Siadam wygodnie w pustym przedziale. Środek tygodnia pozwala na takie luksusy. W weekend zapewne stałabym gdzieś między walizką a czyjąś torbą, a zdecydowanie za blisko stałby jakiś facet ze swoim małym ratlerkiem. Po chwili kątem oka dostrzegam wysokiego mężczyznę, który zajmuje miejsce na siedzeniach zaraz obok moich i rozkłada swoje zakupy. Widzę też czerwone trampki i niebieskie spodnie. W mojej głowie mimowolnie pojawia się myśl, że to dość odważne połączenie. Ja wybieram raczej stonowane kolory, dlatego takie zestawienie jest dla mnie intrygujące.
Jednak lektura moich notatek i zjedzenie kanapki z salami wydaje się być w tym momencie ciekawsze, niż interpretowanie ubioru współpasażera. Mężczyzna przerywa moje skupienie zadając pytanie, które od razu zmienia moje nieco obojętne nastawienie.
-Przepraszam na jakiej stacji pani wysiada? Nie widzę nikogo innego, a nie chciałbym przespać swojej stacji- starszy mężczyzna przyjaźnie się uśmiecha.
Nie może dostrzec tego co właśnie zaczęło dziać się w mojej głowie. To pytanie sprawiło, że rozpoczął się proces identyfikacji i szukania odpowiedniego momentu w przeszłości, w którym ów mężczyzna odegrał jakąś role. W przeciągu ułamka sekundy przez głowę przelatują mi miejsca, wydarzenia i ludzie. Jednak nie muszę się długo zastanawiać.
On jeszcze nie wie, że znam jego imię i poznałam jego syna. Co więcej wiem, że stojący przede mną mężczyzna jest dyrektorem banku.

-Wysiadam w Inowrocławiu. A Pan w Trzemesznie. Nie ma sprawy. Dopilnuję, żeby wysiadł Pan na właściwej stacji- Widzę jego lekko zdezorientowaną minę i wzrok, który przeprowadza taką samą identyfikację jak ja przed chwilą, więc szybko dodaję – Znamy się z pielgrzymki na Jasną Górę. Szliśmy w tym roku w tej samej grupie – Na twarzy brata* Benedykta pojawia się lekka ulga i uśmiech.

*Warto wytłumaczyć ten zwrot, żeby uniknąć niedopowiedzeń. Brat w tym przypadku nie oznacza przynależności do jakiegoś zakonu. Na pielgrzymce by poczuć rodzinną atmosferę i unikną niezręcznych sytuacji jak do kogo się zwracać, do kobiet mówi się siostro a do mężczyzn – bracie

Niby nic wielkiego. Codziennie spotykam ludzi których gdzieś poznałam. Ale w większości przypadków kończy się na szybkim ,,Cześć” po którym zawsze mam wrażenie, że wykrzyczałam to zbyt głośno albo, że mój głos brzmiał strasznie dziwnie.
Ale tym razem udało się trochę bliżej poznać osobę, z którą nie miałam możliwości wcześniej zbyt wiele rozmawiać.
I jest to jeden z powodów, dla których warto czasem zdjąć słuchawki albo oderwać się od swoich interesujących notatek. Żeby poznać historię drugiego człowieka.
Bo twoje notatki nie opowiedzą Ci, dlaczego zdecydowały się pójść na pielgrzymkę, co na niej było tak ważnego albo dlaczego uważają, że żyjemy w czasach strasznej biurokracji.

Nie powiedzą ci też co robiły w Poznaniu, jakie mają plany, co jest dla nich ważne i co sprawia, że ich zapał do pracy czasem słabnie. Nie zapytają co u Ciebie i nie powiedzą, że dobrze ci widzieć.
Dlatego lubię rozmawiać z ludźmi i odkrywać ich perspektywy patrzenia na życie. Wtedy istnieje prawdopodobieństwo, że moje nieco się rozszerzą.

Zdaję sobie sprawę, że większość moich czytelników, to osoby w wieku zbliżonym do mojego.
Temat na dziś. Czy warto coś robić?
Jestem osobą, której bardzo ciężko jest usiedzieć w miejscu. Lubię gdzieś być, coś robić, działać.

Mogę więc nieśmiało stwierdzić, że staram się spełniać zaproszenie papieża Franciszka do ,,założenia wyczynowych butów”. Nie ma chyba osoby, która nie spotkała się z terminem kanapy. Temat rzucony przez papieża, został natychmiast pochwycony i na każdym kroku widzimy próby wcielenia tego zaproszenia w życie. Spowodowało to, że kanapa kojarzy się z papieżem Franciszkiem mniej więcej tak, jak kremówki z świętym Janem Pawłem II.
Jednak chciałabym to trochę po swojemu rozbudować. Nie ma co ukrywać, że są takie osoby które powiedzą: ,,Nie mam sobie nic do zarzucenia. Chodzę w niedzielę do kościoła, częściej lub rzadziej pojawiam się na spotkaniach wspólnoty czy duszpasterstwa. To przecież dużo.”

A no nie do końca.
Znacie taki schemat działania? Jest niedziela. Rano wstajesz później niż zwykle. Jesz śniadanie, pokręcisz się trochę w pidżamie. Łazienka. Makijaż. Buty. Kurtka. Szal. Kościół.
Wchodzisz za pięć, więc się nie spóźniasz. Organista coś tam przygrywa, trochę fałszuje. Ale to jeszcze nie msza. Nie ma księdza, więc nie trzeba się specjalnie skupiać. Kiedy wszystko się zaczyna, wstajesz i siadasz wtedy kiedy robią to inni. Trochę z automatu, trochę wiesz co się dzieje. Słuchasz czytań, psalmu. Kiedy ksiądz zaczyna kazanie nie pamiętasz już o czym opowiadała ewangelia. Kazanie porywające lub nie. Potem komunia, jak zawsze zbyt długie ogłoszenia i można kończyć.
Ze wspólnotą jest trochę tak samo. Na mszę przed spotkaniem nie ma co iść. Nie ma aż tylu znajomych, ludzi też niezbyt wielu, bo to nie niedziela. No i jesteś zmęczony po szkole. Kiedy już dochodzisz do salki gdzie zaczyna się spotkanie witasz się, dzielisz wrażeniami z tygodnia. Siadasz, słuchasz, nie odzywasz się, bo przecież możesz palnąć jakieś głupstwo. Nie przejmujesz się zaproszeniem na nadchodzące wydarzenia. Chyba masz już coś ,,zaplanowane” na ten poniedziałek.

I wydaje ci się, że mógłbyś śmiało stanąć przed papieżem i powiedzieć – MISSION COMPLETED

Brawo! Wygląda na to, że nie siedzisz na kanapie!
Można to porównać raczej do fotela z dużymi poduszkami. Generalnie – nie da się na nim położyć, ale obok stoi stolik na miskę popcornu i szklaneczkę zimnej coli. Idealne miejsce do tego, by zostać obserwatorem otaczającej Cię rzeczywistości i nie robić za dużo. Jesteś, ale jakby Cię nie było. Istniejesz, ale nie żyjesz. Źle! Zimny, albo gorący (Ap 3)

Kolejna możliwość, która przyszła mi na myśl to fotel bujany. Przód, tył, przód, tył, przód… i tak dalej.
Sama doskonale wiem, że każdy ma w życiu fale działania. Czasami chce się nam bardziej czasami mniej. I oczywiście każdy ma do tego prawo. Nie jesteśmy maszynami, które są w stanie zawsze pracować na najwyższych obrotach.
Dlatego dobrze jest znaleźć jakiś punkt we wszechświecie, do którego będzie można się odnosić.

Są momenty, że robisz wszystko co tylko możesz. Chodzisz na trzy zespoły muzyczne, wspólnotę przy parafii do tego wolontariat w domu dziecka, wyprowadzanie psów w schronisku, próba w szkole, sprawdzian z matmy a na dokładkę lekcja skrzypiec.
Znam to. Sama kiedyś przerabiałam wszystkie powyższe punkty (może z wyjątkiem wyprowadzania psów). Uwierzcie. Jest znikomy odsetek ludzi, którzy potrafią to wszystko ogarnąć i znaleźć czas na sen. Niestety w pewnym momencie nie wytrzymasz. Znikniesz, zawalisz, nie wyrobisz się.
Ale zostaną ludzie, którzy na ciebie liczą. I to oni na tym ucierpią.
Niestety trzeba zdecydować, co jest priorytetem, co możesz zrobić i w czym możesz coś z siebie dać.
Żyć, a nie istnieć. Dawać coś z siebie, a nie brać i nie mieć możliwości odwzajemnienia.

Każde działanie niesie swoje konsekwencje. Kiedy działasz w grupie i robisz coś z innymi ludźmi, to dotykają one nie tylko Ciebie, ale również innych.

Do czego zmierzam? Znajdź swoje miejsce!

Jesteśmy stworzeni do rzeczy wielkich. Nie do robienia tylko tego, co potrzebne do funkcjonowania. To odróżnia nas od małp (nie żebym miała coś do małp ). Nie jesteśmy ograniczeni. Możemy robić coś więcej niż tylko jedzenie, spanie, pisanie i mówienie.
Rozmawiając ostatnio z moją współlokatorką, doszłam do wniosku, że niektórych nastolatków w wieku dojrzewania, powinno się zamknąć w klatce, albo ubezwłasnowolnić na jakiś czas. Ze mną na czele. Oczywiście piszę to z przymrużeniem oka. Po prostu z biegiem czasu, zdajesz sobie sprawę z tego, ile rzeczy mogłeś zrobić inaczej, lepiej, bo okazuje się, że twój pomysł nie był jedynym słusznym. Że nie wykorzystałeś okazji, ograniczyłeś się do minimum.
Niestety każdy uczy się na swoich błędach, i chociażby inni stawali na rzęsach żeby tego nie robił, nie ma siły. Jak się nie przewrócisz to się nie nauczysz. Chociaż niekiedy skutki upadku odczuwasz po dłuższym czasie. Wychodzi więc na to, że zamknięcie w klatce może nie jest do końca dobrym pomysłem…Tak czy inaczej! Nie pozwól, by Twoje życie było bezproduktywne. Chociaż wydaje Ci się, że tylko Ty masz w danym momencie rację, to jeśli Twoja średnia wieku to jakieś 17 lat, w wielu przypadkach tak nie jest.
Ostatnia sprawa. W głowach niektórych z was może powstać pytanie: ,,No dobra. Ale dlaczego to ja mam wszystko robić? Są inni, oni też mogą”
Oczywiście. Mam trzy rady które mogą pomóc w rozwiązaniu Twoich rozterek i odpowiedzieć na to pytanie.

Jeżeli każdy tak pomyśli, to sami jesteście w stanie wyobrazić sobie jak się to skończy.
Nie myśl o czasie jaki możesz poświęcić jako stracony! To co przeżyjesz, czego się nauczysz i doświadczysz jest twoje. Nikt nie jest w stanie ci tego odebrać.
Nie bądź jak małpa! Nie wystarczy jeść banana i bujać się na gałęzi. Jesteś stworzony do większych rzeczy!
Ot tak. Po prostu. Nie małe, a wielkie rzeczy!